Sandık

“Anneler, çeyiz sandığını düzmeye daha kız çocuğu kundakta iken başlar. Nakış nakış, ilmek ilmek dokunur, telli duvaklı gelin kızlar için hazırlanır.
Çeyiz sandığı, acıların, kederlerin, mutlulukların, umutların saklandığı hazinedir.
Her evin sırrı, her evin hikayesi sandık içinde saklıdır. Yaşanmışlığın, hatıra biriktirmenin adresidir. Kadınların geçmişten geleceğe uzanan köprüsüdür. Özel günler için saklanan güzelliklerin mekanıdır.
Hayallerin tozlandığı, umutların kilit altında tutulduğu yerdir. Sevdiğine varan kızlar için mutluluk, istemediğine zorla verilen kızlar için dünya zindanıdır.
Sandıkların dili, Anadolu kadınının yaşanmışlığının özetidir.
Bu sandığın adı Leman
Parlayan. Leman
Ben ise bu sandık ile karanlığa gömülmüş küçücük bir kız çocuğu.
Daha gözüm açmadan evlendirmek istedi babam beni.
Ben Leman, lakin içinde ben olmayan Leman.
Babam ile amcam, bir sigaranın başı ile sonu arasında beni amcam oğluna vermişler.
Babam vermiş, amcam almış.
Annem engel olmak istese de bu sandığa gömülmek kaderim olmuş.
Acılarım başucumda kalsın diye verdiler bu sandığı bana.
Hayatımda her şey yerli yerindeymiş sanki, toplamışlar bir şeyler, koymuşlar içine. Annem, ilmek ilmek dokuduğu ne varsa koymuş içine sandığımın.
Sonra verdiler kucağıma bebeğimi, daha ne olduğunu anlamadan anne olmuştum.
16 yaşında gençliğimi, 19 yaşında anneliğimi, 25 yaşında ise evlat acısını gömdüğüm sandığım.
Zalim bir kocanın tükettiği bir hayatın, acıların, ümitlerin, hasretin saklı olduğu bir ömrün hikayesi.
Ağıtlar ile geçmiş bir ömrün hikayesini sakladım bu sandıkta.
Ha bir de kocam vardı değil mi? Hani bir sigaranın başı ile sonu arasında verdikleri kocam.
Acı da, kader de, vuslat da benimdi.
Evladımın süt lekesinin sindiği geceliğimi sakladım bu sandıkta, kokladım, sarıldım.
Ben Leman.
İçinde ben olmayan Leman.”